Ψαροκυνήγι για λαυράκια.

Ο Θάνος μου το έλεγε και το ξανάλεγε εδώ και καιρό, πάμε για λαβράκια φίλε, πάμε για λαβράκια. Να σημειώσω εδώ, ότι ο Θάνος είναι από τους πιο συγκροτημένους ψαράδες που έχω γνωρίσει. Με έχει πάει σε ψαροτόπια απίστευτα. Οπότε όταν λέει να πάμε κάπου, είναι σίγουρο ότι και θα διασκεδάσουμε και ψάρια θα βγάλουμε! Κανονίζουμε λοιπόν μια καθημερινή που είχαμε και οι δυο τον χρόνο και αφού κανονίζουμε τα τυπικά (μαλάγρες, δολώματα, νερά, καφέδες), ξεκινάμε το μεσημεράκι για να προλάβουμε να στηθούμε πριν το σούρουπο. Η μέρα ήταν πολύ καλή και υπήρχε μεγάλο κέφι στο αυτοκίνητο.

Φτάνουμε στον τόπο, μόλος γύρω στα 20 μέτρα φάρδος, ένα καΐκι αραγμένο στην μια πλευρά και όλη η υπόλοιπη δική μας. Ένας ψαράς μόνο σε μια γωνιά ψάρευε απίκο. Αμέσως ο Θάνος αρχίζει τις οδηγίες. Όπως βλέπεις μου λέει, έχει αρκετούς υδροστρόβιλους μπροστά μας (είναι το αντίθετο της δίνης, αντί να κάνει ρουφήχτρα, βγαίνει νερό από τον βυθό και η τάση της κίνησης του στροβίλου είναι προς την περίμετρο, αντί προς το κέντρο). Πράγματι βλέπω αρκετούς τέτοιους σε παράταξη. Επίσης υπήρχαν μύδια μέχρι έξω-έξω. Τους φελλούς stick, τους βυθίζει προς τα κάτω και δεν μπορείς να ψαρέψεις με αυτούς, λέει ο Θάνος, καλύτερα να ψαρέψουμε με φελλούς μπολονέζ. Εντάξει λέω εγώ, θα βγάλω το μπολονέζ καλάμι και θα φτιάξω αρματωσιά. Αμ δε, από πάνω μας ακριβώς υπήρχαν δέντρα που τα κλαδιά τους έφταναν μέχρι χαμηλά, αδύνατον να σηκώσεις μακρύ καλάμι, έβρισκε στα κλαδιά. Παλιά μας τέχνη κόσκινο λοιπόν, ευκαιρία να ψαρέψω με εγγλέζικο καλάμι και μπολονέζ αρματωσιά. Την συμπαθώ πολύ αυτήν την πατέντα και την χρησιμοποιώ αρκετές φορές σε ειδικές συνθήκες, όπως χρησιμοποιώ αντίστροφα μπολονέζ καλάμι με εγγλέζικη αρματωσιά, πάλι σε ειδικές συνθήκες.

Ρίχνω το βυθόμετρο για να δούμε βάθη και να τσεκάρω τον βυθό. Αφού βυθομέτρησα, κάθισα λιγάκι να το παρατηρήσω για να πάρω μια πρώτη εντύπωση για τα ρεύματα και πως επηρεάζεται από τους υδροστρόβιλους. Αποφασίζουμε με τον Θάνο να ψαρέψουμε ανάμεσα σε τέσσερις υδροστρόβιλους που σχημάτιζαν ένα τετράγωνο, στα 12 μέτρα περίπου μέσα και σε βάθος 4,10 με 4,20μ. Εκείνη την στιγμή βλέπουμε μια χελώνα τεράστια σε καμιά 50αριά μέτρα απόσταση από την ακτή. Θάνο του λέω δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα, μάλλον θα τελειώσει άδοξα το ψάρεμα. Σταμάτα ρε, μου λέει, εδώ χελώνες και λαβράκια πάνε μαζί, σπάνε τα μύδια οι χελώνες για να φάνε, έρχονται μετά τα λαβράκια και βρίσκουν άφθονη τροφή.

Επιλέγω το αγαπημένο μου εγγλέζικο καλάμι μήκους 4,20 με πολύ καλή παραβολή, ένα συρόμενο φελλό μπολονέζ +3, σε σχήμα ανάποδης μακρόστενης σταγόνας και ετοιμάζω την αρματωσιά μου, βάζω παράμαλλο 0,14 με 1,80μ μήκος και 14άρι αγκίστρι. Η αρματωσιά είχε συνολικό μήκος 4μ, μοίρασα και 10 βαριδάκια 0,30 από την θηλιά και σε απόσταση 1,30μ από αυτήν και ήμουν έτοιμος. Δεν έβαλα βαρίδι ελιά γιατί ήθελα να κατεβαίνει απαλά η αρματωσιά στο βυθό, όπως στην αρματωσιά του εγγλέζικου. Επίσης έβαλα συρόμενο φελλό και όχι σταθερό, για να έχω με τέτοιο τρόπο κατανεμημένα τα βαρίδια, ώστε να κάνω καλύτερη βολή (όσο μπορούσα να κάνω με φελλό μπολονέζ). Ένα δεκάλεπτο πριν ετοιμαστεί η αρματωσιά ρίχνω δύο γεμάτες σφεντονιές μπιγκατίνι στην περιοχή που θα ψαρεύαμε.

Ο Θάνος έχει ήδη φτιάξει καλάμι και αρματωσιά, έχει ετοιμάσει και την μαλάγρα, και αρχίζουμε το ψάρεμα. Ξεκινήσαμε με μπιγκατίνι. Είχαμε μαζί μας και ακροβάτη, αλλά είπαμε να τον δοκιμάσουμε αργότερα. Μετά από ένα τέταρτο περίπου βλέπω το πολυπόθητο κατέβασμα του φελλού, πολύ γλυκό, πράγμα που σημαίνει ότι το ψάρι παίζει μαζί του, ανεβαίνει λίγο προς τα πάνω και κάνει ένα καλό βύθισμα και παίρνει δρόμο. Καρφώνω και το ψάρι είναι πάνω, δεν είναι μεγάλο, έρχεται στην απόχη με συνοπτικές διαδικασίες, ένα λαβράκι γύρω στα 400γρ. Μπαίνει στον κιούρτο για να απελευθερωθεί στο τέλος.

Είναι σειρά του Θάνου μετά από λίγο, ένα καλό κατέβασμα του φελλού, κάρφωμα και…… είναι μεγάλο μου λέει. Αρχίζει να το παλεύει, παίρνω την απόχη και ετοιμάζομαι, ξαφνικά το βλέπω σε ένα ξενέρισμα, είναι μεγάλο λαβράκι. Το έχει φέρει στα πέντε μέτρα και τότε κάνει ένα πήδημα έξω από το νερό, τινάζει την πλάτη και άντε γεια, ξαγκιστρώθηκε. Με το ζόρι κράτησα τον Θάνο να μην πετάξει το καλάμι στην θάλασσα. Ήταν ένα ψάρι τρόπαιο.

Μετά από λίγα λεπτά, βλέπουμε αναταραχή δίπλα, είναι ο ψαράς που ψάρευε με απίκο. Είχε πιάσει και αυτός ένα καλό λαβράκι και το πάλευε. Κάνω να κινηθώ προς την απόχη, αλλά ο ψαράς αποφασίζει να το σηκώσει με το καλάμι. Κρααααακ, άκουσα το σπάσιμο μέχρι τα σωθικά μου, πάει το λαβράκι, πάει και το καλάμι.

Με αυτά ήρθε η ώρα να βάλουμε τα sialum. Περνάει αρκετή ώρα χωρίς τσιμπιές για κανέναν, ψαρεύουμε εγώ με μπιγκατίνι και ο Θάνος με ακροβάτη. Μέχρι τώρα έχω παρατηρήσει ότι λόγω των υδροστρόβιλων, το ρεύμα πάει τον φελλό προς τα έξω και δεξιά μου, μέχρι να φτάσει στην περίμετρο του εξωτερικού υδροστρόβιλου. Εκεί, αν πάρω τα μπόσικα, ο φελλός παραμένει ακίνητος μέχρι να μαζέψω για να ελέγξω το δόλωμα. Με την αρματωσιά που είχα φτιάξει δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσω τα 12 μέτρα μακριά, εκεί που ήθελα να ψαρέψω. Δεν μπορούσα να σηκώσω και το καλάμι λόγω των κλαριών των δέντρων (δύο φορές πιάστηκε το αγκίστρι στα κλαριά, έκοψα και ξανάφτιαξα αρματωσιά), οπότε έριχνα με το καλάμι σε αρκετά πλάγια θέση, με ότι αυτό σημαίνει στην ακρίβεια της βολής. Έριχνα λοιπόν με την ηρεμία μου στα 6-7 μέτρα, άφηνα το pick-up ανοιχτό και το ρεύμα δουλεύοντας για μένα, οδηγούσε την αρματωσιά στην περίμετρο του υδροστρόβιλου. Μόλις έφτανε στο σωστό σημείο, έκλεινα το pick-up, μάζευα λίγα μπόσικα και άφηνα τον φελλό να στέκεται ακίνητος. Έχοντας υπολογίσει την ταχύτητα του ρεύματος και γνωρίζοντας την ταχύτητα βύθισης του μπιγκατίνι έριχνα τακτικά σφεντονιές τρία μέτρα πιο πριν, έτσι ώστε όταν βυθιστεί, να είναι πάνω στο αγκίστρι μου. Οι συνθήκες ήταν τέλειες. Όσοι ψαρεύουν με την τεχνική του φελλού, γνωρίζουν ότι τόπος που να μένει ο φελλός ακίνητος, είναι εξαιρετικά σπάνιος. Τότε γιατί δεν τσιμπάνε; λέω μέσα μου. Αλλάζω βάθη, ανέβηκα 20 πόντους, ξανανέβηκα άλλους 30, κατέβηκα στα 4,10μ να είμαι στον πάτο, αλλά τίποτα. Λες να κάνει γωνία το παράμαλλο; λέω, αλλά το ρεύμα είναι πολύ αδύνατο. Βέβαια το παράμαλλο είναι 1,80 σκέφτομαι, οπότε αποφασίζω να βάλω ένα μολυβάκι 0,10 στο παράμαλλο, μήπως λόγω της κυκλικής κίνησης του υδροστρόβιλου, κοντά στον βυθό είναι πιο δυνατό το ρεύμα και το πάει βόλτα, οπότε με το βαριδάκι θα μένει πιο σταθερό.

Αυτό ήταν, πρώτη ριξιά και το πολυπόθητο βούλιαγμα του φελλού έρχεται, υπομονή μέχρι το κάρφωμα και το επόμενο λαβράκι είναι γεγονός, ένα ωραιότατο 700άρι μπαίνει στον κιούρτο. Μετά από λίγο πάλι βούλιαγμα, κάρφωμα, αυτό έδωσε μεγαλύτερη μάχη και πάλι ένα 900αρι λαβράκι μπαίνει στην απόχη. Δεν πάμε πουθενά λέω στον Θάνο που είχε βγάλει και αυτός 2 λαβράκια εν τω μεταξύ, παράγγειλε κεμπάπια και μπύρες. Για λίγο κόψανε οι τσιμπιές, ο Θάνος δόλωσε ξανά ακροβάτη και έβγαλε με την απόχη δύο ζωντανές γαρίδες για να δολώσω εγώ γαρίδα, αλλά τίποτα. Στο μεταξύ ήρθαν και τα σουβλάκια με τις μπύρες, κάτσαμε και τα τσακίσαμε. Χορτάτοι και ανανεωμένοι, ριχτήκαμε ξανά στη μάχη, η βραδιά ήταν γλυκιά και υπέροχη και αποφασίσαμε να κάτσουμε όσο χρειαστεί.

Μετά από λίγη ώρα πάλι βούλιαγμα του φελλού, έκατσε ακίνητος μερικά εκατοστά κάτω από την επιφάνεια. Υπομονή λέω μέσα μου, περιμένω να μετακινηθεί λίγο (ευτυχώς τη νύχτα το sialum φαίνεται με ευκρίνεια ακόμη και ένα μέτρο κάτω από το νερό), σημάδι ότι το ψάρι το παίρνει και φεύγει και μόλις τον βλέπω να μετακινείται καρφώνω και το επόμενο λαβράκι είναι γεγονός. Αυτό πήρε αρκετά μέτρα με την πρώτη, πάλεψε αρκετά πριν το αποχιάσει ο Θάνος. Ζυγίστηκε αργότερα 1,650 κιλά.

Πλήρης πλέον από ψάρεμα, κάθομαι για λίγο στην καρέκλα, ανάβω ένα τσιγάρο και θυμάμαι έναν καφέ που είχα φτιάξει και περίμενε στο αυτοκίνητο. Καπνίζω το τσιγάρο με τρεις γουλιές καφέ και ξανά στην μάχη. Πέρασε αρκετή ώρα χωρίς καμία κίνηση, εγώ σταθερός στο ίδιο σημείο με σφεντονιές από μπιγκατίνι σε τακτά χρονικά διαστήματα. Έχω αρχίσει και χαλαρώνω στην πολυθρόνα, όταν βλέπω τον φελλό να κατεβαίνει πολύ απαλά, να ξανανεβαίνει και να ξανακατεβαίνει με μια πλάγια κίνηση. Εδώ είμαστε λέω, καρφώνω και το καλάμι μένει ακίνητο, κάνοντας μια μεγάλη παραβολή. Μάγκωσε κάτω λέω μέσα μου και ξαφνικά μου φεύγουν 15 μέτρα πετονιάς με τη μία. Μεγάααααααλο λέω στον Θάνο, που τα παρατάει όλα και έρχεται κοντά μου να πιάσει την απόχη. Υπομονή του λέω παίρνει γερά, έχω σηκωμένο το καλάμι, σχεδόν όρθιο, για να δουλέψει η παραβολή του και βλέπω περίπου στα 30 μέτρα μακριά μου το ψάρι να πηδάει έξω από το νερό και να ξαναπέφτει. Παναγιά μου, θηρίο, λέω στον Θάνο. Του παίρνω μερικά μέτρα και μουλαρώνει, λίγο-λίγο αρχίζει να έρχεται και βάζω το δάχτυλο στο fighting drag για να σφίξω φρένα. Τότε θυμάμαι ότι εκτός από το πρώτο που είχε καταπιεί το αγκίστρι, όλα τα άλλα ήταν πιασμένα στην κορυφή του πάνω χείλους, έξω-έξω. Ενστικτωδώς τότε, αντί να σφίξω, χαλαρώνω κι άλλο τα φρένα. Έχει  πολύ ζόρι λέω μέσα μου, να προσέξω μη σκίσει κανά χείλι και κάνει φτερά, ούτως ή άλλως εμπόδια ή ρεμέτζα δεν υπάρχουν, άστο να πάρει όσο θέλει. Μετά από κάμποση ώρα ο Θάνος με μια αριστοτεχνική κίνηση το βάζει στην απόχη. Εκεί χαλαρώνω και πιάνω τον εαυτό μου ιδρωμένο μέχρι τις παλάμες μου. Το βγάζει έξω και τελικά αποδείχθηκε σοφή κίνηση το χαλάρωμα των φρένων, ήταν πιασμένο και αυτό στην κορυφή του πάνω χείλους έξω-έξω, η οποία είχε ξεχειλώσει και ήταν έτοιμη να κοπεί.

Ένα υπέροχο λαβράκι τριών κιλών στεκόταν μέσα στο δίχτυ της απόχης και από πάνω εγώ με τον Θάνο να πανηγυρίζουμε. Δεν χώραγε στον κιούρτο και πήρε τον δρόμο για τον κουβά στο αυτοκίνητο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την χαλάρωση, την αίσθηση του χορτασμένου από ψάρεμα, όλα μου φαίνονταν πιο όμορφα, πιο γλυκά, πιο απαλά. Μετά από αυτό, το ψάρεμα ήταν πλέον μια τυπική διαδικασία μέχρι να φύγουμε, έριχνα τυπικά και χωρίς ενδιαφέρον, είχα μια αίσθηση πληρότητας. Μετά από μιάμιση ώρα περίπου, μαζέψαμε, απελευθερώσαμε τα μικρότερα λαβράκια, βγάλαμε τις τυπικές φωτογραφίες και επιστρέψαμε από μια εξόρμηση που θα θυμάμαι για πολύ καιρό, για τα ψάρια και προπαντός για την ωραία παρέα.