Γιατί Ψάρεμα - του Θοδωρή Ρεκαλίδη

Καλοκαίρι του 2008. Ήταν μεσημέρι του Ιουλίου και όπως συνηθίζαμε με τους φίλους κάναμε μπάνιο στην παραλία της Καλαμάτας. Στη συζήτηση για το τι θα κάνουμε το βράδυ, ήρθε η πρόταση να καθίσουμε σε μια παραλία, να ανάψουμε φωτιά και να σκοτώσουμε την ώρα μας λέγοντας ιστορίες που ως συνήθως δεν καταλήγουν ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Ο ένας θα έφερνε την κιθάρα του, ο άλλος τα αναψυκτικά, άλλος εργαλεία για ζογκλερικά κόλπα και εμένα μου βγήκε αυθόρμητα η φράση "Εγώ θα ψαρέψω".



Είχα περάσει ώρες ατελείωτες στην θάλασσα, είχα εξερευνήσει όποιον βυθό τύχαινε να βρεθώ, ποτέ μου όμως δεν είχα σκεφτεί να "πάω για ψάρεμα". Ήταν σαν να εισχώρησε μέσα μου το "μικρόβιο" με την αύρα του καλοκαιρινού αέρα, ένα "μικρόβιο" που τρύπωσε στην ψυχή μου και έμελλε να αλλάξει για πάντα όλη μου την ζωή. Τότε ήταν που άνοιξε για πρώτη φορά η ντουλάπα της βεράντας μας ,όπου είχε αποθηκεύσει ο πατέρας μου, συνταξιούχος ναυτικός  πλέον, τα ψαρευτικά του εργαλεία τα οποία είχε φυλάξει από το τελευταίο του μπάρκο. Θυμάμαι ήταν ένα καρούλι με 100αρα πετονιά, συρμάτινο παράμαλλο και ένα αγκίστρι ικανό να κερδίσει την μάχη με ένα γιγαντιαίο κυνηγόψαρο. Η θέα τους με συνεπήρε και ήμουν βέβαιος ότι θα καταφέρω να πιάσω κι εγώ ένα μεγάλο θήραμα στην 1η μου ψαρευτική απόπειρα. Το δόλωμα που χρησιμοποίησα κομμάτι απο σκουλήκι Χαλκίδος και φυσικά το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενα απογοητευτικό.

Την επόμενη κιόλας ημέρα το καρούλι με την 100αρα πετονιά αντικαταστάθηκε με ένα διπλάρι για πεταχτάρι, το δόλωμα έγινε από κομμάτι, φιλέτο Χαλκίδος και η απογοήτευση αντικαταστάθηκε από την μαγεία των τσιμπημάτων των μικρόψαρων. Το ψάρεμα έγινε η καθημερινή μου ασχολία και το "μικρόβιο" άρχισε να εξαπλώνεται μέσα μου με ταχείς ρυθμούς. Το ένα καρούλι έγιναν δύο, τα δύο τέσσερα, τα καρούλια αντικαταστάθηκαν από ένα ψευτοκάλαμο για casting, μετά καλύτερο και καλύτερο με εναλλαγές στις πετονιές, τα παράμαλλα, τα αγκίστρια και με διαρκείς πειραματισμούς. Σχεδόν όλες μου οι οικονομίες για αρκετά χρόνια πήγαιναν στο χόμπι μου και η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω μετανιώσει ούτε μια στιγμή. Ο εξοπλισμός μου σιγά σιγά μεγάλωσε, έγινε πιο εξειδικευμένος, άρχισα να εξερευνώ νέες τεχνικές που με συνεπήραν, οι ώρες που περνούσα δίπλα στην θάλασσα πολλαπλασιάστηκαν, τα ηλιοβασιλέματα και οι αυγές που έχω αντικρίσει πάρα πολλές, το χόμπι έγινε αγάπη και δημιουργήθηκε δίψα για μάθηση. Μια δίψα όμως που όσο μαθαίνω, τόσο διψάω. Είναι το συναίσθημα που θες να βρεις μια πηγή γνώσεων και να ρουφήξεις την παραμικρή γουλιά, την παραμικρή σταγόνα.

Σήμερα, επτά χρόνια μετά από εκείνη την γλυκιά νύχτα του καλοκαιριού, αισθάνομαι υπερήφανος και γεμάτος χαρά, όχι γιατί μπορεί να έρχονται κάποια θηράματα στην απόχη μου, αλλά γιατί αυτό που κάνω προσπαθώ να το κάνω καλά. Είμαι τυχερός που έχω δίπλα μου ανθρώπους έμπειρους, με διάθεση να μου μεταδώσουν τις γνώσεις τους και που τους διακατέχει η ίδια "τρέλα" με την δική μου. 

Ρωτάω, μαθαίνω, διασταυρώνω, μελετώ, πειραματίζομαι και πάνω από όλα απολαμβάνω. Απολαμβάνω τη ζέστη και το κρύο, τον ήλιο και το φεγγάρι, το φως και το σκοτάδι, την γαλήνη και παράλληλα την αγριότητα της θάλασσας, το βύθισμα του φελλού, τον ήχο των φρένων στο μηχανάκι μου, την απώλεια του ψαριού ή το αποχιασμά του ,ηρεμώ, διαλογίζομαι, αγαλλιάζω και πάνω από όλα απολαμβάνω πλέον τις στιγμές!!!!!

Γι’ αυτό λοιπόν ψάρεμα!!!!