Βolognese για κέφαλους και τα... μυστικά του!

Κείμενο - Φωτογραφίες: Γιάννης Γιατράκος

Η πιο αθλητική τεχνική επιφανείας από όσες χρησιμοποιούνται στα λιμάνια είναι το ψάρεμα του κέφαλου με καλάμι bolognese.
Μια τεχνική άκρως συναρπαστική, με αρκετά κόλπα και μυστικά, ένα μέρος της οποίας θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε μέσα από αυτό το άρθρο.
Το ψάρεμα του κέφαλου για εμάς τους ερασιτέχνες έχει αναδειχθεί από τα δυσκολότερα, γιατί εκτός από την πονηριά του, όταν αγκιστρωθεί έχει απίστευτη δύναμη με συνεχόμενα κεφαλώματα, μέχρις ότου καταφέρουμε να τον βάλουμε στην απόχη.

Ο πιο κλασικός τρόπος ψαρέματος, εκτός του πολυάγκιστρου, είναι με καλάμι απίκο, ενώ το καλάμι bolognese, η σύγχρονη παραλλαγή - με δακτυλίδια και μηχανισμό - του απίκο, αποτελεί κατά τη γνώμη μου την πλέον συναρπαστική τεχνική. Αυτό οφείλεται κυρίως στη χρήση πολύ λεπτών εργαλείων, με τα οποία θα πρέπει να νικήσουμε την καχυποψία του κέφαλου.

Σε αυτήν λοιπόν την τεχνική θα αναφερθούμε σε αυτό το άρθρο, εστιάζοντας σε όλα εκείνα, τα μικρά αλλά ουσιαστικά, που θα μας χαρίσουν ανεπανάληπτες στιγμές δράσης και αγωνίας.

Καλάμι και μηχανισμός 

Κατάλληλα καλάμια για αυτήν την τεχνική θεωρούνται αυτά με μήκος από 6 έως 8 μέτρα με δράση κορυφής ή ημιπαραβολικά, ενώ ιδανικότερη επιλογή αποτελεί το καλάμι μήκους 7 μέτρων, και αυτό για δύο λόγους: Αφενός γιατί είναι ελαφρύ και δεν μας κουράζει κατά τη διάρκεια του ψαρέματος και αφετέρου το μήκος αυτό (των 7 μέτρων) καλύπτει τα περισσότερα σημεία των λιμανιών όπου πραγματοποιούμε το συγκεκριμένο ψάρεμα.

Το καλάμι θα το εξοπλίσουμε με έναν ελαφρύ μηχανισμό της επιλογής μας, μικρού μεγέθους αλλά αξιόπιστο, που θα μας επιτρέπει να παλέψουμε με ένα μεγάλο αντίπαλο, ενώ συγχρόνως δεν θα μας κουράζει κατά τη διάρκεια της... αναμονής.

Θα πρέπει εδώ να τονίσουμε τη σημασία της αντεπιστροφής του μηχανισμού. Με σωστά ρυθμισμένα τα φρένα, μπορούμε να κουράσουμε τα ψάρια δίνοντας πετονιά με την αντεπιστροφή ελεγχόμενα και πολύ πιο σωστά απ' ότι δουλεύοντας μόνο με τα φρένα, κάνοντας την πάλη με τα ψάρια πραγματικά μια αξέχαστη εμπειρία.

Πετονιά και παράμαλλο

Η επιλογή της πετονιάς με την οποία θα φορτώσουμε την μπομπίνα του μηχανισμού είναι πολύ σημαντικός παράγοντας. Πρέπει να είναι μαλακή, με επίστρωση σιλικόνης, ελαστική, να έχει αντοχή στον κόμπο και υψηλό όριο θραύσης σε διαμέτρους 0,12 - 0,18 mm. Είναι σημαντικό να επιλέξουμε καλής ποιότητας πετονιά η οποία να μη βερινιάζει κατά την τριβή της με τους οδηγούς του καλαμιού, γιατί αυτό μπορεί να μας δημιουργήσει ανεπιθύμητες καταστάσεις, όπως μπερδέματα της μάνας στην κορυφή του καλαμιού και άσκοπο χάσιμο χρόνου, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Τη διάμετρο του παράμαλλου θα την καθορίσουμε με βάση τη μάνα που θα χρησιμοποιήσουμε. Προτιμούμε πετονιές fluorocarbon με την προϋπόθεση να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στον κόμπο του αγκιστριού όταν αυτό έχει παλέτα, γιατί το fluorocarbon έχει την τάση να γλιστράει όταν ζορίζεται, με αποτέλεσμα να σπάει ακριβώς στο ύψος αυτό. Σημαντικό κριτήριο για την υποχρεωτική - ή μη - χρήση fluorocarbon παράμαλλου είναι η διαύγεια του νερού στον συγκεκριμένο τόπο ψαρέματος. Σε νερά διαυγή και καθαρά επιβάλλεται η χρήση του, ενώ, αντίθετα, σε θολά νερά μπορούμε ακόμα και να το αποφύγουμε, χρησιμοποιώντας την ίδια την πετονιά της μάνας μονοκόμματη, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την ελαστικότητα και την αντοχή της.

Αγκίστρια

Για αγκίστρια μπορούμε να δουλέψουμε από Νο 6 ώς Νο 20, διαφορετικών τύπων, ανάλογα πάντα με το είδος του δολώματος. Με φιλέτο σαρδέλας χρησιμοποιούμε μακρύλαιμα αγκίστρια, ενώ με ψωμί ή bigattini επιλέγουμε κοντόλαιμα αγκίστρια με ανοιχτή καμπύλη, και πάντα προσέχουμε την αιχμή τους να είναι κοφτερή. Με ζυμάρια χρησιμοποιούμε συνήθως αγκίστρια μακρύλαιμα με τετράγωνη διατομή, ή αγκίστρια με ένα είδος σπιράλ σύρματος, περασμένο στο κοτσάνι τους, που βοηθάει ώστε να κρατιέται καλύτερα το ευαίσθητο δόλωμα.

Στο εμπόριο, μπορούμε να βρούμε και συσκευασίες διαφόρων μεγεθών σπιράλ, που θα τα προσαρμόσουμε σε αγκίστρια της επιλογής μας, αφού πρώτα τα δέσουμε στο παράμαλλό μας.

Φελλός 

Ένα ιδιαίτερο σημείο στην προετοιμασία του ψαρέματος, στο οποίο ελάχιστοι δίνουν την ανάλογη προσοχή, είναι η επιλογή του φελλού. Σταθερός ή συρόμενος; Τι βάρος πρέπει να έχει και γιατί; Τα παραπάνω εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, με κυριότερους το βάθος, την ύπαρξη αέρα - ρευμάτων και την παρουσία λιανώματος.

Σταθερός: Όταν το βάθος δεν ξεπερνά το μήκος του καλαμιού, μας βολεύει να χρησιμοποιήσουμε σταθερό φελλό, με τον οποίο ψαρεύουμε σε σταθερό βάθος. Τα πλεονεκτήματα είναι πολλά, με βασικότερο τη σωστή και φυσική παρουσίαση του δολώματος στα ψάρια, ενώ το «άπλωμα» της αρματωσιάς που συνεπάγεται η χρήση σταθερού φελλού συμβάλλει επίσης στην αποφυγή μπερδέματος. Επιπλέον, ο σταθερός φελλός μάς δίνει άμεσο και καλύτερο κάρφωμα.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε φελλούς με αναγραφόμενο βάρος από 0,5 γραμμ. μέχρι όσο κρίνουμε εμείς απαραίτητο, ανάλογα με τις συνθήκες. Όταν υπάρχει λιάνωμα, το περισσότερο βάρος θα βοηθήσει έτσι ώστε το δόλωμα να κατέβει γρηγορότερα και να μη φαγωθεί κατά τη διαδρομή του προς το βυθό, με αποτέλεσμα να ψαρεύουμε με άδεια αγκίστρια. Σε γενικές γραμμές πάντως, όσο ελαφρύτερο και μικρότερο φελλό χρησιμοποιούμε τόσο καλύτερα τσιμπάνε τα ψάρια, γιατί δεν νιώθουν την αντίστασή του και δεν πονηρεύονται.

Τους σταθερούς και ελαφρούς φελλούς δεν μπορούμε να τους δουλέψουμε με αέρα και με θαλάσσια ρεύματα, γιατί στην πρώτη περίπτωση, όταν σηκώνουμε το καλάμι για να δολώσουμε, παρασύρεται η αρματωσιά ψηλά, με αποτέλεσμα το ψάρεμα να γίνεται κουραστικό, ενώ στη δεύτερη γιατί μεταφέρεται η αρματωσιά μακριά από το σημείο όπου θέλουμε να ψαρέψουμε. Σε συνθήκες άπνοιας και απουσίας ρευμάτων, η καλύτερη επιλογή είναι η τοποθέτηση σταθερού φελλού με αναγραφόμενο βάρος από 0,5 έως 3 γραμμ. το πολύ.

Συρόμενος: Η χρησιμοποίηση συρόμενου φελλού γίνεται συνήθως σε περιπτώσεις που το βάθος ξεπερνά το μήκος του καλαμιού. Για το μέγεθος και το βάρος ισχύει περίπου ότι και στον σταθερό φελλό. Για το «στήσιμό» του στην αρματωσιά μας καλό είναι να περάσουμε μια μικρή χάντρα πριν το φελλό, επειδή μερικές φορές το στόπερ μπορεί να περάσει μέσα από τις τρυπούλες του συρόμενου φελλού, με αποτέλεσμα να μην ψαρεύουμε σωστά.

Και στις δύο περιπτώσεις φελλού (σταθερού ή συρόμενου) αξίζει να αναφέρουμε ότι το σχήμα που θα χρησιμοποιήσουμε, εάν είναι μακρόστενο έχει καλύτερη διεισδυτικότητα στο νερό και λειτουργεί πιο αποτελεσματικά σε καχύποπτα ψάρια, όπως ο κέφαλος.

Για ψάρεμα σε ρεύματα υπάρχει ειδικός φελλός ο οποίος είναι πλακέ και στρογγυλός, ώστε να μην παρασύρεται ιδιαίτερα από αυτά. Για να δουλέψει όμως ο φελλός αυτός πρέπει να τον κοντράρουμε συνέχεια στο ρεύμα και τα μολύ

βια μας να είναι συγκεντρωμένα χαμηλά. Εδώ βρίσκουν την απόλυτη χρήση τους τα μολύβια τορπίλες, όπως θα δούμε παρακάτω. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επίσης να υπολογίζουμε το βάρος του δολώματος στο συνολικό ερμάτισμα του φελλού, ειδικά εάν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε δολώματα όπως τα ζυμάρια.

Βαριδάκια 

Τα σχιστά βαριδάκια που θα συμπληρώσουν το απαραίτητο βάρος για να ισορροπήσει σωστά ο φελλός μας πρέπει να είναι μαλακά, για να μην πληγώνουν τη λεπτή πετονιά και να μπορούμε να τα μετακινούμε πάνω της με το ειδικό πενσάκι που υπάρχει γι' αυτόν το σκοπό. Ένα μικρό τέχνασμα για το καταφέρουμε αυτό, είναι να διπλώσουμε την πετονιά της μάνας στο κάτω μέρος της για περίπου 20 - 30 cm, αφού πρώτα έχουμε περάσει το φελλό. Πάνω στο διπλό αυτό κομμάτι θα τοποθετήσουμε τα μολυβάκια ένα - ένα, πατώντας τα ελαφρά με το πενσάκι και μεταφέροντάς τα ταυτόχρονα προς τα πάνω, στο μονό κομμάτι της κυρίως μάνας. Μετά την ολοκλήρωση του ερματισμού, κόβουμε το διπλό ταλαιπωρημένο κομμάτι της πετονιάς και με το πενσάκι μετακινούμε τα μολύβια στη θέση που θέλουμε, χωρίς να πληγώσουμε την πετονιά μας, αφού έτσι (με τη διπλό κομμάτι) θα έχει δημιουργηθεί ένα πολύ μικρό κενό ανάμεσα στα μολύβια. Εννοείται βέβαια πως η εφαρμογή του πιο πάνω τεχνάσματος εξαρτάται από το πάχος της μάνας και το μέγεθος των μολυβιών που χρησιμοποιούμε.

Απαραίτητα για το ψάρεμά μας θεωρούνται τα βαριδάκια - τορπίλες, σε σχήμα σταγόνας, που διαθέτουν τρύπα κατά μήκος (συρόμενα) και τα βρίσκουμε σε διάφορα μεγέθη από 0,25 έως 20 γραμμ.. Τα βαριδάκια - τορπίλες, βρίσκουν την καλύτερη εφαρμογή τους όταν θέλουμε συγκεντρωμένο βάρος χαμηλά στο δόλωμά μας. Στην περίπτωση που η ένωση μάνας - παράμαλλου γίνεται με στριφτάρι, το βαριδάκι - τορπίλη σταματά εκεί, χωρίς κανένα κίνδυνο για τον κόμπο. Αν όμως η ένωση μάνας - παράμαλλου είναι με θηλιές, πρέπει να τοποθετήσουμε ένα σχιστό βαριδάκι 0,10 γραμμ. (ή μια σιλικονούχα χάντρα στόπερ) πάνω από τον κόμπο, προκειμένου να τον προστατέψει.

Βυθομετρητές 

Ένα απαραίτητο εξάρτημα στο ψάρεμα αυτό είναι οι ειδικοί βυθομετρητές, οι οποίοι μας βοηθούν στο σωστό μέτρημα του βάθους της περιοχής, με απόλυτη ακρίβεια. Τοποθετούνται στο αγκίστρι αφού έχει ολοκληρωθεί το «στήσιμο» της αρματωσιάς και με μερικές δοκιμές βρίσκουμε το σωστό βάθος. Μοναδικός περιορισμός είναι να προσπαθήσουμε τις βυθομετρήσεις να τις κάνουμε πάντα στο ίδιο σημείο, με ελάχιστες αποκλίσεις, γιατί μεγαλύτερες μετακινήσεις αριστερά - δεξιά μπορεί να μας δώσουν σημαντικές διαφορές βάθους.

Μαλάγρες και προσθετικά 

Ουσιαστικής σημασίας επίσης είναι το κεφάλαιο «μαλάγρα» στο ψάρεμά μας. Ο λόγος που τη χρησιμοποιούμε είναι γιατί θέλουμε να ερεθίσουμε το οπτικό και γευστικό σύστημα των ψαριών ώστε να τα προσελκύσουμε στην περιοχή που ψαρεύουμε. Δεν πρέπει όμως να το παρακάνουμε με την ποσότητα, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να χορτάσουν με αυτήν και να αδιαφορήσουν για το δόλωμα. Μαλάγρες μπορούμε να φτιάξουμε μόνοι μας με διάφορα άλευρα, μπαγιάτικα ψωμιά, τυριά, σαρδέλες και άλλα υλικά ανακατεύοντάς τα, πειραματιζόμενοι ωστόσο, ανάλογα με την έκβαση του ψαρέματος. Στο εμπόριο υπάρχουν πολλών ειδών έτοιμες μαλάγρες σε σωστές αναλογίες, φτιαγμένες με γνώση και εμπειρία αρκετών χρόνων, δοκιμασμένες για το καλύτερο αποτέλεσμα οι οποίες θα μας γλιτώσουν από κόπο, χρόνο και περίεργες μυρωδιές στην κουζίνα μας.

Οι μαλάγρες, πέρα από τα υλικά, τη γεύση ή το άρωμα, διαφοροποιούνται και ως προς... το πεδίο δράσης τους. Έτσι λοιπόν, έχουμε τις επιπλέουσες και τις βυθιζόμενες μαλάγρες, ανάλογα με το πού διαλύονται, που τις χρησιμοποιούμε, για ψάρεμα στον αφρό ή στο βυθό αντίστοιχα, ενώ δεν αποκλείεται και η μίξη αυτών αν θέλουμε να ψαρέψουμε στα μεσόνερα.

Εάν η μαλάγρα μας θέλουμε να δουλέψει στο βυθό χωρίς να προσελκύσουμε τα μικρά ψάρια στην ακτίνα δράσης της, τότε πρέπει κατ' αρχήν να την ανακατέψουμε με βαριά υλικά, π.χ. ψιλή άμμο και χαλίκια, ρίχνοντας ταυτόχρονα στο μίγμα μας λίγη ειδική κόλλα για μαλάγρα. Η κόλλα έχει την ιδιότητα να κρατάει το μίγμα συμπαγές για όσο χρόνο αυτό χρειάζεται μέχρι να φτάσει στο βυθό και σιγά - σιγά να αρχίζει να διαλύεται απελευθερώνοντας τα συστατικά από τα οποία αποτελείται. Έτσι, επιτυγχάνουμε το μαλάγρωμα στον πυθμένα της θάλασσας δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό «γόνιμες» ζώνες ψαρέματος.

Την ημέρα, τους κέφαλους μπορούμε να τους ψαρέψουμε στον αφρό, στα μεσόνερα, ακόμη και στο βυθό, ενώ αντίθετα τη νύχτα τρώνε μόνο πολύ κοντά στο βυθό. Οι καλύτερες ώρες είναι αργά το βράδυ, γιατί η φασαρία από κόσμο και διερχόμενα σκάφη είναι περιορισμένη, ενώ τα μεγαλύτερα άτομα του είδους είναι λιγότερο επιφυλακτικά.

Κάτι που αξίζει να αναφέρουμε είναι ότι τους κρύους μήνες οι θερμοκρασίες είναι αρκετά χαμηλές και η μυρωδιά της μαλάγρας εξαπλώνεται πολύ αργά, αντίθετα από τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες, όπου η εξάπλωσή της είναι ταχύτερη. Την αποτελεσματικότητα της μαλάγρας μπορούν να ενισχύσουν τα διάφορα προσθετικά, πρωτεΐνες, λάδια και αμινοξέα σε διάφορα αρώματα. Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποια από αυτά: τυρί, σκόρδο, σαρδέλα, γαρίδα κ.ά. Σκοπό έχουν να εμπλουτίσουν τις διάφορες γεύσεις μαλάγρας, προσδίδοντας μια πιο έντονη γεύση στα υλικά που την αποτελούν, προκαλώντας ταυτόχρονα την αύξηση της διατροφικής δραστηριότητας των ψαριών. Το σωστό ανακάτεμα της μαλάγρας με τα διάφορα προσθετικά είναι ζωτικής σημασίας και δεν πρέπει να είμαστε υπερβολικοί με αυτά. Συνήθως, λίγα γραμμάρια ή μερικές σταγόνες αρκούν για να δώσουν στη μαλάγρα μας αυτό το κάτι παραπάνω που χρειαζόμαστε. Καλό είναι να αφήνουμε το μίγμα μαλάγρας να «ξεκουραστεί» για τουλάχιστον μισή ώρα, πριν το χρησιμοποιήσουμε.

Δολώματα και η χρήση τους 

Καθοριστικό ρόλο στο ψάρεμα του κέφαλου παίζει το δόλωμα, το οποίο εξαρτάται κυρίως από τις συνθήκες του τόπου όπου συχνάζει. Η σωστή παρουσίαση του δολώματος είναι το μυστικό της επιτυχίας για να νικήσουμε την καχυποψία του, που είναι ισχυρότερη από την περιέργεια και τη λαιμαργία που τον διακρίνουν. Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά δολώματα, καθώς και τον τρόπο που τα χρησιμοποιούμε.

Ψωμί: Το βρίσκουμε σε κάθε φούρνο και το δολώνουμε πάντα φρέσκο. Αρκεί λίγη ψίχα κομμένη άτσαλα σε διαστάσεις ανάλογες με το αγκίστρι μας, ώστε να το καλύπτουμε ολόκληρο, πατώντας τις άκρες της στο κοτσάνι του αγκιστριού για να μη βγαίνει από αυτό, αφήνοντας να περισσεύει μια μικρή τούφα. Το ψωμί το διατηρούμε μαλακό μέσα σε νάιλον σακούλα καθ' όλη τη διάρκεια του ψαρέματός μας, ενώ ιδιαίτερα εύχρηστο θα αποδειχθεί ένα μικρό κομμάτι ψίχας στην τσέπη μας, για τις επόμενες λίγες δολωσιές.

Ζυμάρι: Το φτιάχνουμε μόνοι μας με αλεύρι, ψωμί, τυρί, λάδι και άλλα υλικά και δίνει εκπληκτικά αποτελέσματα, ειδικά εάν είναι μαλακό. Οι συνταγές είναι πολλές και ο καθένας από εμάς έχει σίγουρα κάποια στη διάθεσή του. Η μόνη προϋπόθεση είναι να κρατάει καλά στο αγκίστρι. Συνήθως δολώνουμε ένα κομμάτι σε μέγεθος που να καλύπτει το αγκίστρι μαζί με το κοτσάνι του.

Γαλλικό ψωμί: Είναι ψωμί ειδικού τύπου σε σχήμα πλεξούδας με τη μορφή ζύμης. Πωλείται στα καταστήματα ειδών αλιείας και δεν χρειάζεται προετοιμασία. Δουλεύεται όπως και η ζύμη δολώνοντας το αγκίστρι, καλύπτοντάς το πλήρως. Κυκλοφορεί σε διάφορες γεύσεις και η επιλογή είναι προσωπική υπόθεση.

Βιοδόλωμα: Το βρίσκουμε στο εμπόριο σε σακουλάκια σκόνης, σε διάφορες γεύσεις. Αναμειγνύεται με νερό και δημιουργεί μια ζύμη με μεγάλη ελαστικότητα και αντοχή. Δολώνουμε κόβοντας ένα μικρό κομμάτι, την άκρη του οποίου καρφώνουμε στο αγκίστρι, και το υπόλοιπο το στρίβουμε γύρω από αυτό μέχρι να το καλύψουμε ολόκληρο.

Σαρδέλα: Μαζί με το ψωμί, θεωρείται από τα πιο συνηθισμένα δολώματα για τον κέφαλο. Κατάλληλες είναι μόνο οι φρέσκες σαρδέλες, με προτίμηση στις μεσαίου μεγέθους, γιατί οι μεγάλες έχουν σκληρό κρέας που δεν αρέσει στον κέφαλο, ενώ οι μικρές δεν έχουν έντονη μυρωδιά. Το καλύτερο κομμάτι είναι από τη ράχη, γιατί δεν έχει καθόλου κόκαλα. Αφαιρούμε τα κεφάλια και τα εντόσθια, με τα οποία μπορούμε, λιώνοντάς τα, να μαλαγρώσουμε το μέρος όπου ψαρεύουμε με αυτά. Το κομμάτι που δολώνουμε το κόβουμε με το χέρι για να έχει πιο φυσική παρουσία και το περνάμε στο αγκίστρι μας κεντητά.

Bigattini: Αρκετά διαδεδομένο τα τελευταία χρόνια στους κύκλους των ψαράδων, έδωσε άψογα αποτελέσματα και στο ψάρεμα του κέφαλου.

Για καλύτερα αποτελέσματα μπορούμε να ανακατέψουμε τα bigattini με τη μαλάγρα που χρησιμοποιούμε. Δολώνουμε 3 - 4 από αυτά παίρνοντάς τα μέσα από τη μαλάγρα μας, που εν τω μεταξύ έχουν αποκτήσει τη μυρωδιά της. Το πρώτο bigattini το περνάμε ολόκληρο στο αγκίστρι μας, έτσι ώστε να καλύψουμε το κοτσάνι του, και τα υπόλοιπα 2 - 3 να κρέμονται, δημιουργώντας την απαραίτητη κίνηση που θα προσελκύσει τα ψάρια.

Η κατάλληλη στιγμή για το κάρφωμα του κέφαλου γίνεται μόνο όταν αυτός κρατήσει το φελλό σταθερά για λίγο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και όχι όταν ο φελλός αρχίζει να τρεμοπαίζει και να κάνει μικρά βυθίσματα. Μη βιαστείτε!...

Βασικές αρματωσιές

Καθορίζουμε πρώτα το πάχος της πετονιάς της μάνας και κατόπιν επιλέγουμε το παράμαλλο. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν θα αποφασίσουμε και το είδος του φελλού που θα μοντάρουμε στην πετονιά μας, έχοντας υπόψη μας πάντα τη χαρακτηριστική καχυποψία με την οποία τρώει ο κέφαλος.

Στο σχήμα 1 η αρματωσιά μας έχει τη μέγιστη ευαισθησία και αποδίδει πολύ καλά και στο κατέβασμα προς το βυθό, λόγω της αργής ταχύτητας, προσελκύοντας τα ψάρια να τσιμπήσουν άφοβα. Σ' αυτό συμβάλλει το άπλωμα των μολυβιών σε όλο το μήκος της αρματωσιάς. Η χρήση του μακρόστενου φελλού αποδίδει καλύτερα, λόγω σχήματος, στο νερό.

Στο σχήμα 2 απλώνουμε τα μολύβια μας σε όλο το μήκος της πετονιάς από τη θηλιά μέχρι το φελλό, το σχήμα του οποίου είναι σφαιρικό για να βλέπουμε τα τσιμπήματα σε ταραγμένη θάλασσα. Με συγκεντρωμένο το ερμάτισμα χαμηλά στην αρματωσιά αυτή, μπορούμε να αποφύγουμε το λιάνωμα στα μεσόνερα.

Στο σχήμα 3 ο στρογγυλός - πλακέ φελλός είναι ιδανικός για χρήση σε νερά με ρεύματα, με την προϋπόθεση να δουλεύουμε το καλάμι μας κρατώντας συνεχή επαφή με το φελλό και τεντωμένη πάντα την αρματωσιά μας. Παρασύρεται λιγότερο από οποιοδήποτε άλλο σχήμα φελλού και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα μολύβια μας συγκεντρωμένα ή ανοιχτά, ανάλογα με την ένταση του ρεύματος.

Στο σχήμα 4 παρουσιάζουμε τη χρήση συρόμενου φελλού σε βαθιά νερά με την τοποθέτηση βαριδιού σταγόνας χαμηλά για γρήγορο κατέβασμα στο επιθυμητό βάθος, έτσι ώστε το δόλωμά μας ν' αρχίσει να ψαρεύει άμεσα. Τα υπόλοιπα σχιστά μολυβάκια συμπληρώνουν το συνολικό ερμάτισμα του φελλού βυθίζοντάς τον μέχρι την κεραία του.

Χρήσιμα θα αποδειχθούν...

Για την παρασκευή της μαλάγρας είναι απαραίτητο να ανακατέψουμε καλά τα διάφορα υλικά με νερό. Σε αυτή τη διαδικασία χρήσιμο θα αποδειχθεί το ειδικό πλέγμα το οποίο προσαρμόζεται στα χείλη του κουβά διαλύοντας τους σβώλους που έχουν δημιουργηθεί κατά το ανακάτεμα. Από το ίδιο επίσης πλέγμα, προτού ξεκινήσουμε να φτιάξουμε τη μαλάγρα, μπορούμε να στραγγίξουμε τα μουλιασμένα στο νερό ή στο γάλα ψωμιά, ώστε να είναι έτοιμα για χρήση.

Το παραπάνω άρθρο, έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό "Thalassa"